Zusters en broeders,
Vandaag vieren we het feest van de Heilige Drie-eenheid: Vader, Zoon en heilige Geest. Eén God in drie Personen. Wellicht klinkt dat ingewikkeld en onbegrijpelijk, maar eigenlijk is het dat niet. De Heilige Drie-eenheid is immers geen puzzel die we moeten oplossen, maar een beeld dat ons uitnodigt te leven zoals zij.
In het evangelie zegt Jezus: ‘Wanneer Hij komt, de Geest van de waarheid, zal Hij u tot de volle waarheid brengen. (…) Alles wat de Vader heeft, is het mijne.’ En zo merk je: de Vader, de Zoon, de heilige Geest geven aan elkaar, spreken met elkaar, delen met elkaar. Er is geen machtsstrijd, geen afstand. Alles is relatie. Alles is liefde. En dat is misschien wel de meest opvallende basis van het christendom: dat God relatie is. Hij is geen eenzame heerser op een hoge troon, maar een eeuwige gemeenschap van liefde. De Vader bemint de Zoon, de Zoon beantwoordt die liefde, en de Geest is die liefde die hen verbindt. Vader, Zoon en heilige Geest zijn geen drie aparte Personen, maar de belichaming van de onbegrensde liefde van God.
Wij zijn geschapen naar Gods beeld, dus zijn ook wij geschapen voor relatie. Dit feest gaat dus ook over ons, want wij zijn gedoopt en we maken een kruisteken in de naam van de Vader, de Zoon en de heilige Geest. Ook wij zijn dus op zoek naar verbondenheid, want we weten dat we onszelf, los van de anderen, niet eens kunnen begrijpen. We zijn niet gemaakt om op onszelf te leven, maar in gemeenschap. In een tijd waarin individualisme vaak wordt geprezen als hoogste goed, zegt de Drie-eenheid iets heel anders, namelijk leven is niet “ik”, maar “wij”.
In een wereld vol verdeeldheid en polarisatie in en tussen landen, kerken en families herinnert de Drie-eenheid ons eraan dat eenheid in verscheidenheid mogelijk is. Vader, Zoon en heilige Geest zijn niet identiek, maar wél één. Niet door absolute gelijkheid, maar door liefde. Wat zou het goed zijn als wij naar zulke liefdevolle eenheid zouden streven. Eenheid met onszelf, met onze familie, ons gezin, onze buren, onze naasten. Eenheid in verscheidenheid. Zoals de Vader, de Zoon en de heilige Geest. Wat zou het goed zijn als we ons aan Hen zouden spiegelen. Jezus zegt in dat verband iets heel belangrijks: de Geest zegt niet zomaar wat. Hij zal niet uit en over zichzelf spreken, maar zal zeggen wat Hij hoort. Hij luistert dus, en brabbelt niet over zichzelf, zijn eigen grootheid, zijn eigen groot gelijk, maar ‘Hij zal aan u verkondigen wat Hij van Mij ontvangen heeft,’ zegt Jezus.
Probeer je voor te stellen hoe het zou zijn als wij als Kerk dat beeld van God echt zouden weerspiegelen. Niet door een gemeenschap waarin iedereen hetzelfde moet denken, maar een gemeenschap waarin we leren luisteren naar elkaar, elkaar dragen, elkaar ruimte geven, zoals God zichzelf ruimte geeft aan de Vader, de Zoon en de heilige Geest. Stel je voor wat het zou betekenen als gezinnen, parochies, verenigingen, zelfs politieke groepen zich niet zouden laten leiden door eigenbelang, maar door het verlangen naar verbondenheid. Niet om het altijd eens te zijn, maar om samen te zoeken naar waarheid en gerechtigheid. Wat een heerlijke wereld zou dat zijn!
Zusters en broeders, in de eerste lezing fladdert de wijsheid als een troetelkind door de schepping van de goddelijke Kunstenaar. Wat zou het goed zijn als wij die wijsheid zouden bezitten. De wijsheid die goedheid is, en liefde en vrede en vreugde. De wijsheid om naar eenheid te streven en verscheidenheid te aanvaarden. De wijsheid om als troetelkinderen door Gods heerlijke schepping te fladderen zonder ze te beschadigen. De wijsheid om ons te spiegelen aan de heilige Drie-eenheid. Amen.